Zaterdag 9 juni; Vier maal is scheepsrecht.

Afgelopen vrijdag zou het dan moeten gebeuren, ik schreef het al in mijn vorige blog. Een warme en broeierige dag en een dito avond, subliem voor Woudaapjes. 's Avonds eerst in Tienhoven naar de kerk gegaan. Achter dit kleine kerkje heb je een mooi uitzicht over een plas met pompebladen. Iets meer dan een week geleden zijn hier nog twee Woudapen gezien. Terwijl ik de randen en de rietvegetatie van de plas afscoop begint het in het oosten te rommelen. Een zware onweersbui komt langzaam mijn kant op. Toen de bui nog maar een kilometer van me af was werd het tijd naar de auto te gaan. De bui was echt enorm, de regen kwam met bakken uit de hemel en het leek wel onafgebroken te donderen. Tijdens de bui naar de bekende 'Woudapen-plek' gereden en hier gewacht tot de bui voorbij was gedreven.

Toen het droog werd was het een stuk frisser. Vogels zongen plotseling overal en dit mengde bijzonder fraai met het doffe rommelen van de wegtrekkende onweersbui. Om over het riet te kunnen kijken kreeg ik het snode plan boven op de auto te klimmen. Het uitzicht is dan ineens stukken beter, je ziet plassen en kan rietkragen goed afkijken. Maar helaas, geen Woudaap te zien. Nog drie vogelaars kwamen hun geluk beproeven. En wat denk je... geen enkele Woudaap te horen...

Al vrij snel vertrokken de andere vogelaars en ik bleef eenzaam en bijzonder alleen achter. Na een kwartier in mijn eentje was ik het zat en had ik het wel gehad. 'Volgens mij zitten er dit jaar geen roepende Woudapen in Tienhoven' sms-te ik naar een goede vriend. Hierna reed ik naar huis reed en dook moe maar zeker niet voldaan mijn bed in.

Dan maar plan B bedacht ik me zaterdagmorgen. Van een goede kennis wist ik dat ergens op een min of meer 'geheime lokatie' in de buurt van Arnhem Woudapen zitten. En ik wist ook dat die de afgelopen week nog twee keer gehoord waren. Dus hier zou ik mijn kaarten op inzetten.

En zo bevond ik me gisteravond om een uur of negen op de geheime lokatie. Ik kan en mag niet te veel verklappen maar het is daar landschappelijk wel bijzonder fraai. Overal Zwarte Sterns en er zat zelfs een Grote Karekiet te zingen. De zon ging als een grote rode bal onder en het licht ging langzaam uit. Het werd tien uur... niks. Het werd kwart over tien, half elf... nog steeds niks. En toen... om vijf over half elf klonk aan de overkant van het water, uit het riet het onmiskenbare geluid van de Woudaap !! De vogel riep 10 minuten lang onafgebroken en was uitstekend te horen. Daarna hield de vogel zijn snavel. De wereld draaide gewoon door, alsof niets van enig belang gebeurd was maar van binnen stond mijn wereld even op z'n kop... eindelijk Woudaap op mijn jaarlijst... eindelijk gelukt!

Binnen een uur ben ik weer thuis, ik pak een biertje en terwijl St. Germain uit de speakers klinkt drink ik het langzaam op. In mijn notitieboekje schrijf ik met grote letters 'Woudaap #279' en hierna rol ik moe en dit keer meer dan voldaan mijn bed in.